Czego o bogactwie i pieniądzach dowiemy się z Wiedźmina 3?

W jednym z wcześniejszych wpisów psioczyłam na motywacyjny pseudocoaching finansowy publikowany w internecie. Tak się składa, że na jednym z takich motywacyjnych profili społecznościowych przewinęła mi się grafika przedstawiająca różne aktywności podejmowane w czasie wolnym przez bogatych i biednych. Wśród bieda-aktywności było oczywiście oglądanie Netflixa i podobnych platform oraz granie w gry. Bogaci wszak czasu wolnego nie mają, bo albo się w kółko rozwijają, albo ciężko pracują i nie śpią w nocy, bo trzymają kredens. Taaaak… Nie będę teraz obalać tych mitów – dość powiedzieć, że wszystko zależy od zachowania odpowiednich proporcji.

Zaczęłam się jednak zastanawiać… Kurcze, przecież granie potrafi być rozwijające i inspirujące. Pobudza wyobraźnię, zmusza do myślenia. Dobra gra potrafi zachwycić zapierającymi dech w piersiach lokacjami. A nawet przemyca różne prawdy życiowe. Od czasu do czasu pykam sobie w Wiedźmina 3 i niezmiennie nie mogę wyjść z podziwu nad tą grą. Dlatego dzisiaj serwuję Wam odprężający artykuł. Przeczytacie, czego o bogactwie i pieniądzach dowiemy się z Wiedźmina 3. Dodatkową okazją ku temu niech będą 5 urodziny tego kultowego tytułu. UWAGA!!! Ten tekst zawiera dużo spojlerów, czyli zdradza fabułę gry. Jeśli więc dopiero planujesz zagrać w trzecią część przygód Wiedźmina, czytasz ten wpis na własną odpowiedzialność. Ostrzegam – nie chcę psuć ci frajdy z grania.

Władza i majątek nic nie są warte, gdy w głowie i w życiu prywatnym masz bałagan

Prawdę tę potwierdzają historie dwóch bohaterów: Krwawego Barona oraz Olgierda von Everec.

Historia Filipa Stengera zwanego Krwawym Baronem

Baron swój przydomek zyskał dzięki wybuchowemu temperamentowi i brutalności. Co prawda przylgnął on do niego na dobre, gdy przypisano Stengerowi krwawy mord, w wyniku którego “woda w rzece spłynęła krwią”, co jednak nie było prawdą. Do rzeki wyciekł po prostu czerwony barwnik z farbiarni. Niemniej jednak legenda pozostała.

Był wysoko postawionym żołnierzem armii temerskiej (Temeria to jedno z królestw wiedźmińskiego świata). Z żoną Anną miał tylko jedno dziecko – córkę Tamarę. Jako że więcej czasu spędzał na wojaczce niż w domu, jego żona po wielu miesiącach rozłąki wdała się w romans z przyjacielem Stengera. Zostawiła swojemu mężowi list, że ucieka do kochanka wraz z córką.

Baron nie pozostał bierny i ruszył w pościg za niewierną żoną. Dopadł kochanka swej żony i po prostu go usiekł, szczątki rywala rzucając psom na pożarcie, a żonę wraz z córką siłą sprowadził do domu.

W domu barona nie działo się dobrze. Powodów do kolejnych prób ucieczki obie damy miały kilka, z czego główny to właśnie wybuchowy charakter barona. Żona Stengera również była charakterna i uparta, co skutkowało bardzo gwałtownymi kłótniami, podczas których dochodziło do rękoczynów. Od czasu jej niewierności kolejnym powodem awantur była skłonność barona do zaglądania do butelki. Zwykle nie kończyło się to u niego na jednej kolejce.

Pod koniec wojny z Nilfgaardem, widząc, że jego armia nie ma szans w starciu z wrogiem, baron z częścią swoich ludzi zdezerterował i osiadł w kasztelu Wrońce. Dogadał się z dotychczasowymi wrogami i w ten sposób w Nilfgaardzie uznano jego zwierzchnictwo nad kasztelem i okolicznymi wioskami.

Życiorys barona, jakby nie patrzeć, nie daje powodów do dumy. Zdobył chłop co prawda władzę, pozycję, majątek, ale zhańbił się zdradą kraju, zrujnował swoją reputację i rozbił rodzinę. Całe życie poszło mu w rozsypkę, gdy pijany po raz kolejny pobił żonę, która była wówczas w ciąży – i w efekcie tego pobicia poroniła. Po tym incydencie udało się jej skutecznie uciec razem z córką od oprawcy. Wpadła wtedy w inne tarapaty, ale nie będę tutaj zdradzać szczegółów tego wątku.

Dość powiedzieć, że gracz jest proszony przez barona o pomoc w znalezieniu swej żony i córki. Baron wyraża skruchę i mówi o chęci naprawy wyrządzonych krzywd. W zależności od tego, jak pokierujemy wątkiem poszukiwań żony Stengera, tak różne możemy zafundować mu zakończenie jego historii. W moim przypadku jej finał był marny. Baron zawisł na drzewie, mimo że uzyskał przebaczenie.

No cóż – majątek mu nie pomógł, chlip chlip.

Olgierd von Everec wytłumaczyłby Ci, dlaczego należy czytać w umowach przypisy napisane drobnym druczkiem

Szczególnie, gdy w umowie takowej stawką jest rzecz bezcenna – własne życie.

Olgierd pochodził z szanowanego redańskiego rodu szlacheckiego. Był zawadiaką, rozpieszczonym przez życie w dostatku. Stale szukał przygód i nowych wyzwań. Razem ze swoim ukochanym bratem Witoldem utworzyli bandę znudzonych młodych szlachciców, z którymi urządzali huczne zabawy, demolowali karczmy i wyzywali innych na krwawe pojedynki szermiercze. Po pewnym czasie już otwarcie grabili mienie, gdy naszła ich taka ochota. W okolicy zaczęto ich traktować jak zwykłych łotrów.

Ród von Evereców dysponował ogromną posiadłością, jednak z czasem ubożał. Nietrafione inwestycje i nieurodzaj, a w związku z nim słabe zbiory spowodowały ogromne zadłużenie rodziny. W ten sposób Olgierd z rodziną został pewnego dnia wyrzucony z własnego domu przez niemożność spłacenia długów. Posiadłość von Evereców została wystawiona do licytacji, a Olgierd przyrzekł, że zemści się za to poniżenie.

W międzyczasie Olgierd pokochał z wzajemnością szlachciankę Iris Bilewitz. Para, nie zważając na sprzeciw rodziców Iris, chciała się pobrać. Jednak z uwagi na złą reputację Olgierda oraz jego problemy finansowe, rodzice postanowili wydać córkę za ofirskiego księcia.

By zapobiec zamążpójściu ukochanej oraz odzyskać dom i fortunę, Olgierd zdecydował się poszukać pomocy u wędrownego handlarza luster, Gauntera O’Dimma, któremu przypisywano moc spełniania życzeń. Podpisał z nim kontrakt, w ramach którego handlarz miał spełnić życzenia Olgierda, plus dać mu nieśmiertelność “gratis”. Olgierd myślał, że w ten sposób pozna wszystkie uroki i niebezpieczeństwa, jakie oferuje świat (nie zamierzał bowiem rezygnować z życia hulaki), a przy tym nic złego mu się nie stanie.

Nic jednak za darmo. Cena była wysoka: po pierwsze, Olgierd musiał poświęcić życie kogoś, kogo kochał – wybrał swojego brata. Po drugie, główną nagrodą za spełnienie życzeń, miała być dla O’Dimma dusza Olgierda. O’Dimm mógł się o nią upomnieć jednak dopiero wtedy, gdy przyprowadzi do Olgierda kogoś, kto spełni kolejne 3 życzenia szlachcica, teoretycznie niemożliwe do spełnienia.

Poza tym umowa stanowiła, że nawet gdyby jakimś cudem zwykłemu śmiertelnikowi udało się spełnić te 3 dodatkowe, irracjonalne życzenia, to do ostatecznego odbioru zapłaty miało dojść w miejscu zaiste z kosmosu – na księżycu.

Olgierd był przekonany, że przechytrzył O’Dimma i że nigdy nie dojdzie do spłaty długu, bo warunki kontraktu są niewykonalne. Szlachcic w ten sposób odzyskał ukochaną, posiadłość i bogactwo.

Jednak brak wiszącej nad nim groźby śmierci miał skutek uboczny, którego Olgierd nie przewidział – stępił mu emocje. Nieśmiertelność wyprała go zupełnie ze strachu, wstydu i empatii. Szukał nowych bodźców, kolejnych podniet, jednak pewnego dnia dotarło do niego, że ma dosłownie serce z kamienia. Zostawił żonę samą w wielkim dworze, a ta wkrótce umarła ze zgryzoty.

Jak się zapewne domyślasz, zadanie spełnienia 3 dodatkowych życzeń Olgierda przypada w udziale graczowi. Tak samo jak sprowadzenie Olgierda “na księżyc”.

Możemy doprowadzić do dobrego zakończenia historii szlachcica-utracjusza: dać mu szansę na zaczęcie życia co prawda z niczym, od zera, ale dosłownie jako człowiekowi odrodzonemu i odmienionemu. Możemy też dopilnować, by spełnił do końca warunki kontraktu, w którym była luka. No ale kontrakt to kontrakt, obie strony go podpisały i zgodziły się na wynikające z niego konsekwencje.

Historia przednia, bawiłam się przy niej wspaniale, znajdując masę odniesień do dzieł Sienkiewicza, historii o Pięknej i Bestii czy legendy o Panu Twardowskim. Majstersztyk!

Tak czy siak: fortuna Olgierdowi nie pomogła uratować związku i dobrego imienia.

Dorabianie się na krzywdzie innych prędzej czy później się zemści

Podczas wykonywania jednej z misji w Novigradzie gracz napotyka na starego druha, innego wiedźmina – Lamberta. Składa on propozycję, by pomóc mu w ustaleniu miejsca pobytu niejakiego Bertrama Taulera. Lambert szuka na nim zemsty za śmierć swojego kompana Aidena. Podczas jednej z wypraw zginął on z ręki bandy zabójców. Jej hersztem był właśnie Tauler i to on zadał śmiertelny cios kompanowi Lamberta.

Z biegiem śledztwa dowiadujemy się o Taulerze kolejnych faktów. Z płatnego zabójcy przebranżowił się po jakimś czasie na handlarza żywym towarem. Na jednej i drugiej “działalności” znacznie się wzbogacił.

Gdy już uzbierał majątek i kupił posiadłość w Novigradzie, postanowił zmienić swoją tożsamość. Porzucił dotychczasowe życie, ożenił się i adoptował dwójkę dzieci, skupił się na handlu morskim ze Skellige. Rozpoczął działalność filantropijną, wspierając m.in. miejski dom dla wdów i sierot.

Gdy dochodzi do konfrontacji z Taulerem, okazuje się, że jest on wiedźminem. Kodeks wiedźmiński zabrania przyjmować zlecenia na ludzi, co Tauler czynił jako dowódca bandy płatnych zabójców.

Tauler przyznaje się do wszystkich win i twierdzi, że żałuje starego życia, ale jednocześnie zapewnia, że się zmienił. Twierdzi, że żona wie o jego występkach, wybaczyła mu i codziennie się o niego modli. Tauler uważa, że dzięki temu zaczął nowe życie z czystym kontem.

Według jego zeznań z Aidenem sprawa wyglądała inaczej. Tauler rzekomo nie przyjął zlecenia na zabicie go, tylko na odzyskanie od niego pieniędzy – działał w roli windykatora. Aiden bowiem wziął pieniądze (zleceniodawca płacił Aidenowi z góry), ale zlecenie, którego się podjął, zakończyło się niepowodzeniem. Zleceniodawca uważał więc, że Aiden powinien zwrócić zapłatę. Doszło do sprzeczki Taulera z Aidenem i to niby Aiden zaatakował pierwszy, co przypłacił życiem.

Mamy do wyboru: uwierzyć w wersję i skruchę Taulera i puścić go wolno, bądź pomóc Lambertowi w wymierzeniu sprawiedliwości. Ja nie uwierzyłam w śpiewkę Taulera i w trakcie spotkania pomogłam Lambertowi zakończyć mu te przykre porachunki.

Ogółem: nie opłaca się ryzykować i dorabiać na czyjejś krzywdzie. Prędzej czy później ktoś wyciągnie na wierzch te brudy i bajka pryska.

Umiejętność rozmawiania o pieniądzach i prowadzenia negocjacji przydaje się w życiu…

W trakcie gry kilkukrotnie możemy natknąć się na krasnoluda Vimme Vivaldiego, novigradzkiego finansisty, który prowadzi miejski bank i kantor.

Podczas wizyty w domu aukcyjnym Borsodych w Oxenfurcie bierzemy razem z nim udział w licytacjach. Nim jednak do nich dojdzie, Vivaldi prezentuje całą gamę zachowań i umiejętności negocjacyjnych. Pokazują one, jak dzięki wyczuciu odpowiedniego momentu można dorobić się majątku.

Krasnolud jest sprytny, wszędzie wietrzy interes, ale przede wszystkim: nie boi się prosić i zadawać pytań. Okazję do zarobku dostrzega nawet w luźnej pogawędce przy partyjce gry w karty (kiedy bezczelnie prosi Geralta o… prowizję od wygranej Geralta, jako nagrodzie za poznanie go z drugim graczem).

Tak samo w prawdziwym życiu, warto dopominać się o swoje, zadawać pytania, prosić o przysługę, uzasadniać swoje roszczenia. Vivaldi pokazuje, że uargumentowane proszenie nie boli, a można dzięki niemu wiele zyskać.

…z kolei jej brak w przypadku spraw spadkowych boli. Bardzo.

Podczas gry możemy się o tym przekonać w tym samym wątku toczącym się wokół domu aukcyjnego Borsodych.

Horst Borsody i Ewald Borsody to bracia, którym ojciec Maksymilian pozostawił duży spadek. Jednak jego otrzymanie wiązało się ze spełnieniem przez nich jednego warunku: raz w roku, w święto Belleteyn, muszą podać sobie dłonie na znak zgody. W przeciwnym razie dom aukcyjny i cały majątek mają zostać zlicytowane, a pozyskane w ten sposób pieniądze przekazane do szpitala dla ubogich.

Maksymilian nie bez powodu postawił taki warunek. Bracia od dawna konkurowali ze sobą i serdecznie się nienawidzili.

Horst i Ewald nie potrafili znaleźć ze sobą nici porozumienia i w wyniku machlojek, jeden z nich wylądował na bruku, wydziedziczony, zmuszony w ten sposób wieść życie złodzieja. Drugi natomiast schował testament, tak by nikt nie poznał prawdy o brzmieniu ostatniej woli ich ojca.

I wtedy wkracza on, cały na czarno: wiedźmin. Gracz, nie wiedząc, w jaką kabałę się pakuje, doprowadza do spotkania obu braci, starcia między nimi i rozlewu krwi.

Cóż, obu panom zabrakło umiejętności negocjacyjnych Vivaldiego.

Nie unikaj płacenia podatków – skarbówka jest wszędzie

Urzędnik skarbowy w Oxenfurcie pojawia się znienacka 😉 Nigdy nie wiesz, kiedy dopadnie Cię fiskus, hehe. Bardzo humorystyczny element gry Wiedźmin 3. Podczas rozmowy z urzędnikiem lepiej mu nie ściemniać, bo i tak wie o poczynaniach Geralta już wszystko…

Niestety biurokracja też jest wszędzie. Także w wyimaginowanym banku.

A to kolejny okołofinansowy element humorystyczny w Wiedźminie. Spaliłabym, gdybym próbowała streścić – obejrzyjcie sami. Pozornie banalne zadanie polegające na podjęciu z banku zdeponowanych lata temu pieniędzy urasta do rangi życiowego wyzwania.

Przy okazji, ciekawa jestem, czy kojarzycie, do jakiego kultowego filmu nawiązuje poniższa misja. Podpowiedź: nie jest to polski film.

Dążenie za wszelką cenę do władzy i bogactwa może przynieść odwrotny skutek

Wybór nowego króla wysp Skellige po śmierci Brana Tuirseach pokazuje, do jak niecnych czynów może posunąć się człowiek żądny władzy, pozycji i zaślepiony wizją bogactwa.

Wdowa po królu, Birna, uważa swojego syna za prawowitego dziedzica i za wszelką cenę próbuje utrzymać go na skelligijskim tronie. Posuwa się w ten sposób do zamachu na pozostałych kandydatów. Elekcja zostaje wstrzymana i rozpoczyna się śledztwo, a gracz pomaga wyjaśnić motywy zabójstwa i namierzyć sprawcę.

Jeśli uda nam się zakończyć śledztwo sukcesem, Birnę spotka kara. Zostanie skazana na śmierć, a jej syn pozbawiony tytułów i wygnany (choć biedny sam nie maczał palców w tej intrydze).

Natomiast jeśli nie weźmiemy udziału w śledztwie, Birna dopnie co prawda swego, ale w pewnym momencie jej syn obróci się przeciwko niej. W ten sposób stara królowa będzie musiała od niego uciec i nie będzie miała już wpływu na poczynania króla.

Ostatecznie więc w obu scenariuszach dążenie po trupach (dosłownie) do utrzymania wpływów i bogactwa prowadzi owdowiałą królową do porażki.

Jeszcze trochę przede mną…

Dotychczas tyle udało mi się wyłapać okołofinansowych tematów w Wiedźminie. Pozostało mi jeszcze ukończenie rozszerzenia “Krew i wino” i to będzie koniec historii… Szkoda, gra przednia, nie obraziłabym się za jeszcze jakiś dodatek do niej (może by tak perypetie Cirilli sprzed wydarzeń z Dziekiego Gonu, ekipo z CD Projekt Red, hmm…?).

Każda historia niesie ze sobą jakiś morał, a samą grę można porównać do interaktywnej baśni dla dorosłych… Pięknie wydanej, momentami wyciskającej łzy, a już na pewno często zmuszającej do podejmowania niełatwych, niejednoznacznych moralnie decyzji. Historia Olgierda jak na razie jest moim ulubionym wątkiem w grze.

A jakie wątki finansowe i nauki z nich płynące udało się Tobie wyłapać podczas gry w Wiedźmina 3? 🙂