Dlaczego Kobiece Finanse… Czyli o szufladkowaniu słów kilka

Dzisiaj będzie mniej o finansach osobistych, za to więcej o samym blogu Kobiece Finanse oraz o tym, jak ludzie oceniają według od lat wyznawanych stereotypów. Postanowiłam poruszyć ten temat, ponieważ – o dziwo – co i rusz natrafiam na czasem zaskakujące mnie stwierdzenia dotyczące współczesnych kobiet. Szczególnie tych, które realizują się w dziedzinach “typowo męskich”. Finanse, jakby nie patrzeć, do takich należą. Ciekawa jestem też zdania innych siedzących w branży kobiet. Liczę więc na Wasze komentarze, bo może to wcale nie jest jakieś powszechne zjawisko, a po prostu ja mam “szczęście” do różnych dziwnych historii 😉

“Dlaczego Kobiece Finanse? Jesteś feministką?”

Takie pytanie zadał mi już jakiś czas temu znajomy, kiedy dowiedział się o moim blogu i zaczął go przeglądać. Prawdę powiedziawszy, nie spodziewałam się takiego pytania.

Być może Was też interesuje, czemu blog ma taką a nie inną nazwę, rozwieję więc za jednym zamachem wszelkie wątpliwości:

Blog nosi nazwę Kobiece Finanse, bo pisany jest przez kobietę – i tyle.

Jak widać, nie ma tu wielkiej filozofii. Nie doszukiwałabym się tu na siłę żadnego podtekstu i drugiego dna. “Kobiecy”, jako przymiotnik pochodzący od rzeczownika “kobieta”, w żaden sposób nie implikuje tego, że jest prowadzony przez feministkę i że mężczyźni nie mają tu czego szukać i będą traktowani jak wroga rasa. Ba! Bardzo się cieszę, że zaglądają do mnie również panowie i często komentują moje wpisy. Dzięki temu dyskusje są ciekawe.

Mam po prostu swoje babskie spojrzenie na te tematy, uważam, że kobiety także powinny budować świadomie swoje finansowe bezpieczeństwo, a że w sieci wciąż jest ogromna przewaga mężczyzn piszących o pieniądzach i gospodarce nad przedstawicielkami płci pięknej (i wątpię, by w ciągu najbliższych kilku-, kilkunastu lat miało to się nagle zmienić o 180 stopni), to i nazwa bloga ma wskazywać, że moi goście będą mieli do czynienia z “damskim rodzynkiem” 😉 Jakoś się trzeba było w tym tłumie w końcu wyróżnić i zapełnić lukę 🙂

Z ciekawości wrzuciłam w wyszukiwarkę na blogu hasła “feminizm” i “feministka”, bo przecież pamięć może zawodzić – ale nie zwróciła mi ona żadnego wyniku… Dopiero przy wpisaniu “feministyczny” wypluła dwa wpisy, przy czym jeden jest recenzją książki, a drugi traktuje o tym, że dużo pań ciągnie “dwa etaty” – w swojej pracy oraz jako gospodyni domu.

Czy sama uważam się za feministkę? W pozytywnym tego słowa znaczeniu – tak 😉 Wokół tego słowa narosło sporo mitów (np. feministka = wróg mężczyzn). Dużo moich poglądów pokrywa się z postulatami feministycznymi, ale wynikają one raczej ze zdroworozsądkowego spojrzenia na pewne kwestie. Czy to się komuś podoba, czy nie – kobiety i mężczyźni różnią się od siebie. Pomijam tu niuanse wychowania, bo nie czuję się na tyle kompetentna, by na łamach bloga finansowego zagłębiać się w “dżenderyzm”.

Zawsze, gdy w rozmowie pojawiają się wtręty o feminizmie, nie podejmuję “atakującej”, dalszej dyskusji lub odpowiadam grzecznie na merytoryczne elementy wypowiedzi, że oponent myli się w tym i w tym punkcie. Nigdy nie daję się ponieść emocjom i nie rewanżuję się głupimi tekstami o “męskiej szowinistycznej świni”. Z tego prostego powodu: takie przerzucanie się tymi określeniami to po prostu bzdurne szufladkowanie. Buractwu intelektualnemu bez względu na płeć osób dyskutujących jestem stanowczo przeciwna.

Są i postulaty feministyczne, które mnie osobiście bawią lub nawet drażnią. Ledwo co natrafiłam na artykuł Forbesa Unia w imieniu kobiet. Przeczytać w nim można rzecz następującą:

Skoro jest ich niewiele, dajmy im ważne teki – w takim duchu Jean-Claude Juncker, przyszły szef Komisji Europejskiej, wypowiedział się na temat obsadzania kobietami ważnych stanowisk w strukturach unijnych. (…) Dla organizacji kobiecych to jednak marne pocieszenie. A być może nawet afront. Organizacje domagają się bowiem osiągnięcia parytetu 50-50 i pojedyncze „strzały” z pewnością ich nie zadowolą.

“Organizacje kobiece domagają się”… Ech, tak na mój rozum (chyba zdrowy), to nie płeć powinna być czynnikiem decydującym przy obsadzaniu ważnych stanowisk, tylko predyspozycje, kompetencje, doświadczenie, zasługi. W mojej ocenie afrontem i dla kobiet i dla mężczyzn jest więc ustalanie jakichkolwiek parytetów. Unia stara się uszczęśliwiać nas na siłę.

Syndrom “won, to moje podwórko!”

Z drugiej strony natrafiam też na zjawisko, które określam mianem “dziecka o zagrożonej pozycji na podwórku”, tudzież “oddaj mi moje zabawki!”. Tematami dotychczas wyłącznie męskimi zaczęły się interesować kobiety. Zaczęły też one wykonywać zawody jednoznacznie kojarzone z męskim fachem. I mimo że nie robią tego masowo (nie ukrywajmy, ile z nas marzy o pójściu do wojska albo pracy w górnictwie?) czy na zasadzie “udowodnimy, że zrobimy to lepiej od facetów, by ich wygryźć i ośmieszyć”, to są postrzegane właśnie jako zagrożenie dla pozycji mężczyzny. Na szczęście, problem dotyczy niewielkiej grupy facetów. Przynajmniej tak mi się wydaje. Moim zdaniem objawia się chyba tylko u tych zakompleksionych.

Do najczęstszych objawów należą, a jakże, ironia i kpiny, dla samej zasady, by przywalić. Na jednym portalu podlinkowano do mnie artykuł o sposobach dorabiania na studiach. W komentarzu bardzo szybko pojawiła się wypowiedź (pisownia oryginalna) “Juz widze studentki pedagogiki kłada kafelki. Feminizm wchodzi w nowa erę czynów.” Swoją drogą – cholera, znowu ten feminizm – niektórzy chyba na niego chorują!

Przypomniałam sobie, jak sama malowałam sufity. Pomyślałam o tym, jak naprawiałam pralkę, jak sama wybrałam i kupiłam części i złożyłam swój komputer stacjonarny. Serio, nie uważam, by był to jakiś nieziemski wyczyn, wymagający ponadnaturalnych zdolności.

A potem pomyślałam o znajomej, która faktycznie sama kładła u siebie te zakichane kafelki w łazience. Tyle, że ona jest po filologii angielskiej, jeśli to ma w ogóle jakiekolwiek znaczenie dla całej sprawy…

Nie ma rzeczy niemożliwych. Jeśli ktoś chce coś zrobić, to to zrobi, płeć nie jest tu czynnikiem decydującym.

Inna sprawa, że w samym męskim gronie nieraz dochodzi do “linczu”. Oj, niech no tylko który się oficjalnie przyzna przy piwie, że pomaga w gotowaniu czy zajmuje się niemowlakiem. Bywa, że spotka się z pobłażliwym uśmieszkiem… Ale w najgorszym przypadku przypięta zostanie mu łatka pantoflarza, faceta zbabiałego, tzw. “miękkich kluch” czy – uchowaj, bo nie cierpię tego określenia! – “cioty”.

Po co szufladkować i wbijać sobie szowinistyczno-feministyczne szpile? Czy kobiece finanse faktycznie “kończą się w Reserved, Mohito i Lidlu, a nie na GPW” (kolejny cytat)? Sięganie po “argument”, że ktoś jest w czymś od nas gorszy, bo powodem tego jest płeć, świadczy o prymitywizmie. Kobieta okazująca jawną pogardę względem mężczyzn jest dla mnie tak samo żałosna, jak facet co i rusz nabijający się z kobiecych cech i zachowań.

Dlatego wznoszę symboliczny toast za pomyślność cudownych kobiet i fantastycznych mężczyzn, którzy to rozumieją i potrafią żyć “z babami” w zgodzie 😉

Czy i Wy spotkałyście się z podobnymi reakcjami? Szczególnie interesują mnie doświadczenia innych finansowych i biznesowych blogerek. Ale, jak zwykle u mnie, też i panów zapraszam do dyskusji. Wasze uwagi pozwolą spojrzeć na problem z pełnej perspektywy 🙂