Rodzina czy kariera?

Natrafiłam w zeszłym tygodniu na badanie przeprowadzone w Kraju Kwitnącej Wiśni przez Japońskie Stowarzyszenie Planowania Rodziny, z którego wynika, że 45% młodych Japonek i ok. 25% Japończyków nie nawiązuje żadnych relacji intymnych. Japonia od lat boryka się z problemem ujemnego przyrostu naturalnego, specjaliści biją wręcz na alarm, że jak tak dalej pójdzie, to narodowi grozi wymarcie. Nic dziwnego: w końcu niemal połowa młodych ludzi do 34. roku życia w ogóle z nikim się nie spotyka i panuje wśród nich ogólna niechęć do zakładania rodziny. Zjawisku temu nadano nazwę – “syndrom celibatu”. Panowie wolą niezobowiązujące przygody na jedną noc lub zatapiają się w wirtualne światy gier i taniej erotyki, panie natomiast skupiają się na karierze.

Emancypacja a polityka prorodzinna w Japonii

Na taki stan rzeczy, oprócz uwarunkowań kulturowych samych Japończyków (wstydliwość, brak akceptacji swojej cielesności), czy strachu przed utratą bliskiej osoby w wyniku np. powszechnych u nich trzęsień ziemi (po co wchodzić w bliskie relacje z kimkolwiek, skoro można kochaną osobę łatwo stracić?), składa się jeden dominujący czynnik: bardzo silna u nich emancypacja kobiet skonfrontowana jednocześnie, o ironio, z bardzo kiepską polityką prorodzinną.

Ten miks zaowocował absurdalną sytuacją, gdzie wchodzenie w związek małżeński postrzegane jest jako zagrożenie, a nie stabilizacja. Japończycy nie postrzegają już dożywotniej pracy jako bezpiecznej, Japonki natomiast przeważnie wybierają karierę zawodową, której w japońskich korporacjach nie da się godzić z macierzyństwem.

Zamążpójście przekreśla najczęściej dalszą pracę Japonek: dla pracodawcy mężatka oznacza ciąże i zwolnienia – czyli spore koszty, których ponoszenie nie przynosi pracodawcy niczego w zamian. Jedna z bohaterek artykułu, Eri Tomita, która sprawuje funkcję kierownika kadr i ma 32 lata, relacjonuje, że kiedy jej partner poprosił ją o rękę, odrzuciła zaręczyny i z nim zerwała, bała się bowiem utraty pracy. Od tamtego czasu nie spotyka się już z nikim, bo stawia właśnie na karierę.

Jej obawy nie biorą się z kosmosu – 70% Japonek traci pracę po urodzeniu dziecka, a według Światowego Forum Ekonomicznego Japonia jest obecnie krajem, którego przepisy odnośnie praw pracowniczych są najbardziej niesprzyjające, jeśli chodzi o godzenie macierzyństwa z karierą.

Czytam to i aż trudno mi było z początku w te rewelacje uwierzyć. Japonia to przecież bardzo nowoczesny kraj, dynamicznie się rozwijający, są jedną z głównych potęg gospodarczych świata, a tu taki klops – dyskryminacja młodych, pracujących matek. I to posunięta do takich rozmiarów, że naród stoi na krawędzi przepaści demograficznej. Cóż, widocznie szykuje się nam o jedną gospodarkę światową mniej. Ciekawe tylko, jak takie załamanie mogłoby wpłynąć na globalne rynki?

Czy taka sytuacja, jak w Japonii, grozi też Polsce?

Staram się sobie przełożyć te doniesienia na nasze, polskie poletko – i tak sobie myślę, czy i u nas podobny scenariusz jest możliwy? Nikt nie zaprzeczy, że polski rynek pracy do najprężniej działających nie należy i że młodym kobietom też rzucane są u nas kłody pod nogi, a temat polityki prorodzinnej podnoszony jest przez “elity” wyłącznie przy okazji kolejnych wyborów, potem medialnie umiera śmiercią naturalną.

Tylko czy Polki też zdobyłyby się aż na tak drastyczne kroki, by rezygnować z rodziny – na taką skalę? Patrzę na moich znajomych i wszystkie te koleżanki, które w ostatnich latach powychodziły za mąż. Albo jeszcze dziecka nie mają, albo mają jedno i więcej nie planują – albo deklarują, że nie będą mieć dzieci w ogóle. Czy i nasza gospodarka jest przygotowana na ewentualność demograficznego krachu?

Rodzina i kariera – do pogodzenia?

Czy naprawdę nie da się pogodzić kariery z posiadaniem rodziny? Pomijając fakt, ze niektórzy deklarują, że posiadanie rodziny wcale nie warunkuje ich szczęścia… Sama jestem jeszcze panną, więc w zasadzie trudno mi cokolwiek na ten temat powiedzieć oprócz tego, że sama z siebie nie mam zamiaru rezygnować z wicia własnego gniazdka rodzinnego z powodu pracy w korporacji, prowadzenia własnego biznesu – bez znaczenia. No, chyba że los faktycznie się do mnie nie uśmiechnie i z planów co do rodzicielstwa nici 😉

Jednak sama z siebie, jak pisałam, nie chcę z tego rezygnować. Nie mam co prawda takiego wewnętrznego przymusu, że MUSZĘ mieć dzieci, ale mimo wszystko, wolałabym rodzinę mieć. Nie wiem, ale wydaje mi się, że osoby do końca życia będące samotne (z wyboru bądź nie), na pewno nieraz mają chwile zwątpienia i jest im przykro, że wtedy a wtedy nie wybrały innej drogi, we dwoje, we dwoje plus dziecko, we dwoje plus dzieci… Wierzę, że pracę i rodzinę da się pogodzić, że “work-life balance” nie istnieje tylko na papierze… Że chcieć to móc i zawsze znajdzie się sposób na znalezienie złotego środka. I nie trzeba w związku rezygnować całkowicie z jednego, by osiągnąć to drugie..

Taka melancholijna gdybologia mnie naszła na początek listopada. Cieszę się, że mam wspaniałego faceta u boku i że mamy wspólne zainteresowania i plany. Gdy próbuję sobie wyobrazić życie bez takiego oparcia i radości, jakie on mi daje, to czuję, że chyba nie dałabym rady normalnie funkcjonować. A na pewno nie chciałabym wracać do pustych czterech ścian domu, kiedy to przez całe życie jedyną osobą mnie witającą byłby ocierający się o łydki kot. Świadomie, nie – za żadne pieniądze i awanse.

Podobał Ci się ten wpis? Uważasz go za przydatny? Będzie mi niezmiernie miło, jeśli podzielisz się nim ze znajomymi! Możesz też polubić Kobiece Finanse na Facebooku, zaobserwować mnie na Instagramie lub śledzić na Twitterze! Wtedy zawsze będziesz na bieżąco z nowymi wpisami, ciekawostkami, wartymi odnotowania wydarzeniami i poradami 🙂