Światowy Dzień Środowiska, czyli o kotach i prasowaniu

5 czerwca obchodzony jest Światowy Dzień Środowiska ustanowiony przez ONZ. Nic więc dziwnego, że z tej okazji organizacje proekologiczne ogłaszają różne akcje społeczne. Stowarzyszenie “EkoLubelszczyzna” zainicjowało np. akcję “dzień bez prasowania”. Temat podchwycił polski oddział WWF. Zachęca on na swoim fanpage na Facebooku do dołączenia do akcji, a także do ograniczenia prasowania ubrań na co dzień.

W ich poście z okazji Światowego Dnia Środowiska czytamy:

“Czy wiesz, że w ciągu roku przez prasowanie marnujesz aż 2 doby i 4 godziny?! Przy tej częstotliwości każde gospodarstwo domowe (a są jeszcze przecież hotele, restauracje, szpitale, sklepy odzieżowe itd.), na samym prasowaniu, rocznie zużywa energię o wartości 130 kWh.”

Przejrzałam ten post i komentarze pod nim zamieszczone i mimowolnie się uśmiechnęłam.

I postanowiłam też skomentować – u siebie na blogu.

Dzisiejszy artykuł potraktujcie częściowo z przymrużeniem oka. Choć pewnie niektórzy się oburzą i zaczną ciskać we mnie gromy. Dlatego na uspokojenie koniecznie zajrzyjcie na sam koniec wpisu. Znajdziecie tam dużo kotków. I piesków też. W sumie to króliczki również się znajdą.

Przyznam bez bicia, że jeśli miałabym wymienić jedną jedyną czynność wśród obowiązków domowych, której serdecznie nienawidzę, to bez wahania wypaliłabym: prasowanie. Sam widok żelazka wywołuje u mnie niekontrolowane tiki. Nie ma chyba bardziej syzyfowej pracy, niż długie jeżdżenie rozgrzanym żelazkiem po odzieży, po to tylko, by w ciągu kilkunastu minut, po 1-3 założeniach na bluzkę czy koszulę marynarki, żakietu, kurtki, sweterka czy kamizelki, po posadzeniu tyleż samo razy swoich czterech liter na krześle widzieć, jak cały nasz trud wygładzania szlag trafił.

Zajęcie pioruńsko czasożerne i bezsensowne – taki obraz prasowania mam zakodowany w głowie. Nie znoszę go do tego stopnia, że gdy mój mąż nieśmiało prosi, bym mu pomogła uprasować koszulę, odszczekuję szybko „sam se uprasuj” (a więc nie pomoże tu nawet podział obowiązków domowych). Nie znoszę do tego stopnia, że ograniczam czynność prasowania do absolutnego minimum. Czyli do 3-4 razy, w porywach może do 5 w roku, kiedy szykuje się jakaś uroczysta konferencja czy ślub w rodzinie i jako-tako trzeba się prezentować na zdjęciach, coby nie psuć ulotnego efektu elegancji i prestiżu.

Nie znoszę do tego stopnia, że gdy kupuję ubrania, to głównym kryterium wyboru ciuchów jest nie tyle to, jak bardzo mi się krój, kolor, czy wzór podoba, nawet nie tyle to, czy wygodnie mi się w nim chodzi i dobrze się w nim czuję, tylko to, czy materiał się mocno nie gniecie. Jeśli to kryterium nie jest spełnione, pospiesznie odwieszam ciuch na miejsce.

A jeśli już muszę coś uprasować na szybko, to sięgam po parownicę. Nigdy nie uprasuje ona materiału tak dokładnie, jak katowanie go żelazkiem, ale jednak na moje potrzeby i niespodziewane akcje wystarcza. Za X minut i tak od siedzenia / opierania się powstaną kolejne zagięcia. Po co więc tak zawzięcie spalać na to swój czas?

Prasowanie to kwestia czysto estetyczna. W dobie powszechnie stosowanej, agresywnej chemii domowej takie taśmowe „wyparzanie” ciuchów nie ma uzasadnienia higienicznego (no chyba że ktoś cierpi na wszy czy owsiki, wtedy współczuję – mus to mus). Jednak ze względu na ulotność efektu końcowego, nawet tę wspomnianą estetykę stawiam pod znakiem zapytania.

A jednak sama znam osoby, które jeśli nie codziennie, to co drugi dzień fundują sobie prasowanie. I to często wszystkiego, jak leci. Nie wizytowych spodni, które muszą mieć równy kancik. Nie nienagannie wygładzonych koszul, bo stanowi to obowiązujący dress code w miejscu pracy w dziale obsługi klienta. Nie. Leci wszystko: skarpetki, majtki, podkoszulki, piżamy (wtf?!), ścierki kuchenne, ręczniki, t-shirty sportowe, które, gdy ich użytkownik będzie ciężko trenować na siłowni, będą po jednym użyciu przepocone i do prania, czyli ogólnie będą wyglądać jak psu z gardła wyciągnięte.

Coby było jasne: nie nawołuję do całkowitego zaprzestania prasowania ubrań. Ostatecznie każdy i tak zrobi, jak uważa. Jednak powtórzę za WWF. Nieuzasadnione, czasem wręcz maniakalne (o tzw. nerwicach natręctw bardzo fajny wpis popełniła ostatnio Chujowa Pani Domu), codzienne prasowanie to przede wszystkim marnowanie czasu (a ten jest zasobem, którego nikt nam nie zwróci), a w drugiej kolejności energii. Czyli ostatecznie w jednym i drugim przypadku naszej kasy (musiał się w tym wpisie pojawić akcent finansowy).

Współczesny świat stara się nam wmówić, że we wszystkim musimy być perfekcyjni. Musimy mieć bardzo dobrze płatną płacę, wysportowanego męża o sylwetce Adonisa lub piękną i wiecznie młodą dzięki różnym zabiegom kosmetycznym czy nawet chirurgicznym żonę, doskonale wyedukowane dzieci, które nie narzekają na nudę z uwagi na grafik dnia po brzegi zapełniony zajęciami pozalekcyjnymi, a także perfekcyjnie czysty dom. Ni grama kurzu na meblach, ni plamki na blacie w kuchni. A na wieszakach w szafie uszeregowane według długości / koloru / marki /wstaw sobie jakiekolwiek wydumane kryterium, równiutko uprasowane ubrania. Spróbuj podwinąć mankiet, a urwę ci łeb!

Jakiś czas temu w ramach odmóżdżenia i relaksu kupiłam pierwsze lepsze kobiece czasopismo. Znalazłam w nim artykuł o odkurzaniu. W sumie artykuł sprowadzał się do konkluzji, że warto zakupić sobie odkurzacz lub robota sprzątającego. A więc znów – pozornie bezinteresownym, poradnikowym artykułem napędzamy konsumpcję. Jednak warto zwrócić uwagę, jak do owej konkluzji popychał on czytelniczki. Ano takim oto tekstem wprowadzającym:

“O matko, rany Julek!” – myśli sobie czytelniczka. “Ludzie odkurzają zwykle 2-3 razy w tygodniu? Przecież ja tyle nie odkurzam! A oni tu zalecają nawet 8 sesji tygodniowo z odkurzaczem!“

Nie ma dla ciebie ratunku, kobieto, jesteś wielką przegraną.

A tak poważnie. To nic innego jak wywoływanie poczucia winy. Pokazujemy ci, że odbiegasz od normy (jak tę normę ustaliliśmy, w artykule już nie raczymy ci wspomnieć ni słowem). Coś z tobą musi być nie tak. Ale nie martw się, nie wstydź się, kup naszą Pumbę, Zumbę czy inną Rumbę i niech ona odkurza za ciebie.

Sama posiadam dwa koty, które kłaczą mi na chacie niemiłosiernie, więc rozważam zakup tego typu sprzętu. Przypuszczam, że gdy ktoś ma małe dziecko, to pewnie też częściej odkurza, niż raz czy dwa w tygodniu. Jednak wkurzają mnie takie podprogowe zagrywki, by w kimś wywołać poczucie winny, poczucie inności, bycia gorszym, odstawania od normy. Po to, by ten ktoś sięgnął po swój portfel i być może wydał kasę na coś, co zupełnie nie jest mu do szczęścia potrzebne. No bo tak robią “wszyscy”. Do 8 razy w tygodniu. Podobno.

Stąd mój apel, by nie dać się zwariować. By we wszystkim zachować zdrowy rozsądek. Nawet, a raczej przede wszystkim, w czymś tak błahym, jak prasowanie ubrań czy odkurzanie. Nie dajmy się zniewolić wizji bycia osobą perfekcyjną. Ideału nigdy się nie osiągnie. Bądźmy wystarczająco dobre i nie dajmy sobie wmówić, że przez to jesteśmy gorsze.

Na koniec, odpowiedź na pytanie, na co można by było spożytkować uwolniony czas? Co człowiek, to inny wybór. Można np. pójść pobiegać czy w inny sposób zadbać o swoje zdrowie i kondycję. Bo wiecie, od nałogowego prasowania co najwyżej można sobie wyrobić jednostronny biceps i ból pleców 😉

Ale skoro mamy Światowy Dzień Środowiska, to zachęcam cię do poświęcenia chwili dla naszych Braci Mniejszych. Chwili na niekoniecznie dokonanie wpłaty na konto jakiejś fundacji, ale może na odniesienie do schroniska niepotrzebnych koców, gazet. Miseczek, wanienek – zaczynają się upały, będzie im tego potrzeba. Albo suchej i mokrej karmy. Nawet podzielenie się na swoim profilu w mediach społecznościowych jakąś zbiórką prozwierzęcą czy ogłoszeniem adopcyjnym może bardzo pomóc.

Ostatnio media donosiły o kilkukrotnym, dokonanym z premedytacją rozjechaniu psa. Sprawcy życzę co najmniej połamania nosa i żeber (najwidoczniej mściwa ze mnie suka). Natomiast w kontekście tego zdarzenia na pewno przydałoby się bardziej uświadomić społeczeństwo o problemach zwierzaków i zagrożeniach, jakie czyhają na nie, gdy wypuszczane są samopas. O konsekwencjach ich bezdomności, nieregulowanego rozrodu i porzucania wcześniej oswojonych czworonogów przez właścicieli, dla których stanowiły one przeszkodę w wyjeździe na wakacje.

Opieką nad nimi, leczeniem i adopcją zajmuje się bardzo dużo organizacji prozwierzęcych.

Sama posiadam dwa kocury przygarnięte właśnie od tego typu fundacji. Z czego jeden miał szczęście w nieszczęściu. Potrącił go samochód, ale jakimś cudem inni kierowcy postanowili go nie rozjechać na amen. Przeżył, wyszedł na prostą i dzisiaj z nieco przekrzywioną mordką i amputowanym ogonkiem lata sobie wesoło po moim mieszkaniu, nie dając mi spać od 5 rano.

Wracając do samych fundacji – wymienię tylko kilka z nich.

• Brzeskie koty – to właśnie od nich przygarnęłam potrąconego kocurka.
• Wrocławska Ekostraż – ratują kotki, pieski, a także inne gatunki, np. jeże.
• Azyl dla królików – z siedzibą w Toruniu. W sumie jedyna fundacja, którą znam, a która swoje działania skupia na tych przesympatycznych stworzeniach.
• Przytul Psa – warszawska fundacja głównie otaczająca opieką przyjaciół merdających ogonami.
• Międzynarodowy Ruch na Rzecz Zwierząt Viva! – znani głównie ze swoich przedsięwzięć mających na celu ratowanie życia koniom.
• Otwarte klatki – ogólnopolska organizacja przeciwstawiająca się niehumanitarnemu traktowaniu zwierząt hodowlanych, m.in. kur czy zwierząt futerkowych.

Zróbmy dziś, w Światowy Dzień Środowiska, wspólnie dla nich coś dobrego. Odłóżmy koszule czekające na wyprasowanie – naprawdę świat się nie zawali, jeśli poczekają jeden dzień dłużej.

PS Z tym robotem sprzątającym pisałam serio – poszukuję takiego automatycznego odkurzacza. Jeśli masz coś godnego polecenia, śmiało pisz w komentarzach. Szukam maszyny, która nie powciąga mi sznurówek oraz nie porozrzuca kocich misek, czyniąc tym samym na podłodze jeszcze większy armagedon, niż przed przystąpieniem do sprzątania.

PPS Skoro już zahaczyłam o temat nerwicy natręctw – czy cierpisz na podobną przypadłość? Bo ja owszem. Zawsze mam wrażenie, że nie zamknęłam mieszkania, więc albo się wracam i upewniam, czy zostawiłam zamki przekręcone, albo myślę o tym tak długo, póki inny temat nie zaabsorbuje mojego umysłu. Każdy ma jakiegoś bzika…